Այո, յուրաքանչյուր նոր եկեղեցու ծնունդ քայլ է դեպի երկինք, քանզի երկինք տանող ընթացքը սկսվում է եկեղեցու սուրբ ավազանից, ասել կուզի` մկրտությունից։

Ամենակարո՛ղ Տեր, մենք հավատում ենք քեզ, Հավատում ենք:

Աստված պիտի փշրի նրանց ատամներն իրենց բերանում. Տերը կոտրատեց ժանիքներն առյուծների։ Թող նրանք թափվող ջրի պես անպիտան լինեն։ Երբ նրանք իրենց աղեղները լարեն, թող հալվեն մոմի նման ու սպառվեն։ Հուր թափվեց, և նրանք արև չտեսան։

Քանի որ Հիսուս Քրիստոսի Համբարձման ու Սուրբ Հոգու գալստյան տոներն իրարից ընդամենը տասն օր է բաժանում, որոշեցինք այս անգամ այդ երկու կարևորագույն տոների մասին գրել մեկտեղ, որպեսզի ընթերցողը առավել խորությամբ ըմբռնի դրանց նշանակությունը։ Սկսենք Հիսուսի համբարձումից, որը տեղի ունեցավ Իր հրաշափառ հարությունից ուղիղ քառասուն օր անց։

1. Աղոթել չի նշանակում, թե առանց աղոթքի Աստված մեզ ոչինչ չի տա, կամ որ Նա անտեղյակ կլինի մեր կարիքներին: Բայց այն ունի մեծ առավելություն. աղոթքի դեպքում հոգին ամենից արժանավոր վիճակում է՝ ընկալելու օրհնություն Շնորհողին, ինչպես նաև այն օրհնությունները, որոնք Նա կամենում է պարգևել: Ահա թե ինչու Սուրբ Հոգու լիությունը չհեղվեց առաքյալների վրա առաջին օրը, այլ տասն օրվա հատուկ պատրաստություններից հետո:

Ես վերադարձել եմ Երևան: Չէի ուզում խոստովանել անգամ ինքս ինձ, բայց վերջին երեք օրը Հայաստանն ուղղակի նվվում էր մեջս: Նվվում էր միալար ու համարյա լուռ, բայց ես գիտեի, որ որքան մոտենում եմ Հայաստանին, այնքան այդ նվվոցը խորանալու է, իսկ հետո արդեն վերածվելու է աղմուկի, որի միջից չի լսվելու ձայնը: Այդպես լինում է, երբ անպայման ուզում ես ինքդ քեզ լսել, բայց համառորեն լռում ես` ինքդ քո մեջ: Իսրայելում վերջին օրը անցավ Թել Ավիվում: Ավելի ստույգ վերջին մեկ գիշերը և մեկ երեկոն:

Ցավը կրկին բողբոջ է տվել. ՈՒշ, շատ ուշ հասկացա, Որ խորքում եղող ցավի բջիջը Ծնվում է մեզ հետ ՈՒ մեռնում մեզ հետ:

Ո՛վ իմ հայրերի Աստված և Տերդ ողորմության, Դու ես, որ Քո խոսքով ստեղծեցիր բոլորին և Քո իմաստությամբ ձևավորեցիր մարդուն, որ տիրի Քո ստեղծած արարածներին, սրբությամբ ու արդարությամբ կառավարի աշխարհը և ուղիղ հոգով դատ ու դատաստան անի։

Երբ մենք չենք զբաղվում մեզանով, դրանով սկսում են զբաղվել ուրիշները։ Երբ օտարները նկատում են, որ մենք ի միջի այլոց ենք վերաբերվում մեր ազգային ավանդություններին, ուրիշներն են սկսում մեզ իրենց արժեհամակարգը թելադրել։ Ահա այստեղից էլ սկսվում են ազգերի ազգային դեմքի ձևափոխումն ու այլանդակումը։ Ահա նմանատիպ երևույթի ենք հանդիպում, երբ դիվանագետները, թողած իրենց պարտականությունները, գործը, սկսում են մեր ազգի վերադաստիարակությամբ զբաղվել՝ այդ գործին տալով խոսքի, խղճի, սեքսի, կրոնի, ավանդության ազատություն անունը, որոնց արդյունքը, իբր թե, ժողովրդավարությունն է։ Եվ ահա մամուլից տեղեկանում ենք. «Ջոն Հեֆերնը անհրաժեշտ է համարում, որ Հայաստանը խղճի ազատության հարցում մի կողմ թողնի ավանդույթների պահպանումը»:

Սիրելի իմ անուշ ժողովուրդ, Քանի որ Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներում այս Կիրակի մայրերի տոնն է, Ձեր ուշադրուոթյանն եմ հանձնում այս պատմությունը, որ վերնագրեցի` ՄՈՐ ԱՆՁՆԱԶՈՀՈՒԹՅՈՒՆԸ: Դեպքը տեղի է ունենում Ճապոնիայում: